Μαχητική δήλωση ανυποχώρητου αγώνα για την απόσυρση του αντεργατικού εκτρώματος διατράνωσαν μαζικά εργαζόμενοι από κάθε γωνιά του Λεκανοπεδίου Ιωαννίνων διαδηλώνοντας στην κεντρική πλατεία της πόλης. Στη μεγάλη συγκέντρωση που διοργάνωσε η ΚΟ Ιωαννίνων του ΚΚΕ αντήχησε το κάλεσμα προς τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, για ξεσηκωμό ώστε να «μη γίνουμε δούλοι του 21ου αιώνα».

Λίγο μετά τις 7 μ.μ. κατέφθασαν οι προσυγκεντρώσεις της ΚΝΕ και των ΚΟ με μέλη, φίλους, οπαδούς του ΚΚΕ, εργαζόμενους που θέλησαν να δείξουν την αντίθεσή τους στο κατάπτυστο νομοσχέδιο. Εργάτες από τη βιομηχανία της περιοχής, από τα γιαπιά, που δίνουν καθημερινά την πάλη για το μεροκάματο, που μπαίνουν μπροστά στην αναμέτρηση με την εργοδοσία, που ξέρουν από πρώτο χέρι τι σημαίνει «12ωρη δουλειά». Φτωχοί αυτοαπασχολούμενοι που ενώ βλέπουν το όποιο εισόδημά τους να εξανεμίζεται αφού τους πνίγει η αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης καταδικάζονται σε άνοιγμα των καταστημάτων τους «Κυριακές, γιορτές και σχόλες» με το πιστόλι των πολυεθνικών στον κρόταφο. Με τα δικά τους πανό οι φοιτητές από σχολές του Πανεπιστήμιου Ιωαννίνων στέλνοντας το μήνυμα ότι οι αγώνες του λαού και της νεολαίας δεν πρόκειται να σταματήσουν για ζωή με δικαιώματα.

Μιλώντας στη μεγάλη συγκέντρωση ο Μάκης Παπαδόπουλος μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωσε μεταξύ άλλων:

«Έχει περάσει πάνω από ένας αιώνας από τότε που οι εργάτες στην Ελλάδα απεργούσαν στο Ναυπηγείο της Σύρου το 1879 και στα βυρσοδεψεία της εποχής εκείνης για να μειωθεί το 12ωρο και να σταματήσουν οι υποχρεωτικές απλήρωτες αγγαρείες. Θα δεχτούμε παθητικά εμείς σήμερα να γυρίσουμε πίσω σ’ αυτόν τον εργασιακό μεσαίωνα;

Έχουμε εμπιστοσύνη στη μεγάλη δύναμη που έχει η εργατική τάξη, ο λαός, όταν αποφασίζει να πάρει την τύχη του στα χέρια του. Η ΕΕ, το κεφάλαιο, η κυβέρνηση μας δείχνουν τα δόντια τους, αλλά εμείς ούτε φοβόμαστε, ούτε μπορούν να μας εξαπατήσουν. Δίνουμε καθημερινά τη μάχη της ενημέρωσης και της οργάνωσης του απεργιακού αγώνα. Προετοιμαζόμαστε για τη νέα σημαντική αναμέτρηση με τον πραγματικό ταξικό αντίπαλο.

Η πραγματική πρόοδος

Αύξηση του χρόνου εργασίας σημαίνει επίσης ανεπανόρθωτη φθορά της υγείας μας. Οι έρευνες του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας αποκαλύπτουν ότι η υπερεργασία κυριολεκτικά σκοτώνει. Υπολογίζεται ότι μόνο το 2016 πέθαναν εξαιτίας των εκτεταμένων ωραρίων 645.000 εργαζόμενοι σ’ όλο τον κόσμο, οι περισσότεροι από εγκεφαλικό επεισόδιο και από κάποια καρδιακή πάθηση.

Η φθορά που προκαλεί στην υγεία του εργαζόμενου η 10ωρη και η 12ωρη εργασία και η κατάργηση του σταθερού ωραρίου, δεν αποκαθίσταται με κανένα ρεπό. Ούτε και η φθορά από το άγχος που προκαλεί η ανασφάλεια, ο φόβος της απόλυσης και ο ανταγωνισμός μέσα στο χώρο της καπιταλιστικής επιχείρησης.

Το απάνθρωπο πρόσωπο του καπιταλισμού αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι η αύξηση των απλήρωτων υπερωριών και η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας προωθείται την ώρα που υπάρχουν τόσο υψηλά ποσοστά ανεργίας. Εκατοντάδες χιλιάδες θα εξακολουθούν να βουλιάζουν στη χαμοζωή του ανέργου και οι υπόλοιποι θα δουλεύουν ασταμάτητα για να μη βρεθούν και οι ίδιοι στην ουρά των ανέργων.

Αυτή την κόλαση βαφτίζει βήμα προόδου η κυβέρνηση. Ό,τι θέλει το κεφάλαιο. Όμως η πραγματική πρόοδος, με βάση τις σημερινές τεχνολογικές δυνατότητες, βρίσκεται στην αντίθετη κατεύθυνση. Πρόοδος είναι η μείωση του εργάσιμου χρόνου, η εξάλειψη της ανεργίας, η κατοχύρωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων με βάση τις σύγχρονες ανάγκες. Πραγματική πρόοδος είναι η κατάργηση της μισθωτής σκλαβιάς.

Επίθεση διαρκείας του κεφαλαίου

Αυτή η επίθεση του κεφαλαίου δεν έχει ημερομηνία λήξης, θα είναι διαρκείας. Δεν πρόκειται να σταματήσει, αν δεν μπούμε όλοι στη μάχη για να την ανακόψουμε και να οργανώσουμε την αντεπίθεσή μας.

Αυτή η επίθεση δεν ξεκίνησε το 2020, ούτε αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία. Δεν έχουμε να αντιμετωπίσουμε απλώς κάποια νέα μέτρα που οφείλονται στις νεοφιλελεύθερες εμμονές του Μητσοτάκη και του Χατζηδάκη, όπως μας παραμυθιάζει ο Τσίπρας. Ούτε οφείλονται τα νέα μέτρα στη διαπλοκή της κυβέρνησης με κάποια τζάκια, όπως λέει η προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Το ξεζούμισμα των εργαζομένων, η αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης είναι η αναγκαία προϋπόθεση για να ανακάμψουν τα κέρδη των καπιταλιστών στη φάση της κρίσης και για να αυξάνονται στη συνέχεια.

Τι επιδιώκουν όμως συγκεκριμένα με τη διευθέτηση του ωραρίου οι μεγάλοι όμιλοι; Θέλουν κάθε ώρα που δουλεύει ο εργαζόμενος να τους αποφέρει το μέγιστο κέρδος. Γι’ αυτό θέλουν να έχουν ελεύθερα τα χέρια τους, να αυξάνουν ή να μειώνουν το ωράριο ανάλογα με τις ανάγκες κάθε στιγμής, ανάλογα με το αν επιθυμούν να αυξήσουν ή να μειώσουν την παραγωγή. Για να μπορούν να μεταβάλλουν την παραγωγή τη στιγμή που χρειάζεται, χρειάζονται ελαστικά ωράρια και ελαστικές, υποταγμένες συνειδήσεις. Ό,τι θέλει το αφεντικό, όποτε το θέλει, για όση ώρα θέλει.

Τα επιτελεία της ΕΕ δρομολόγησαν σχετικά σχέδια και μέτρα για να αυξήσουν την ανταγωνιστικότητά της διεθνώς ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 με τη “Λευκή Βίβλο”, τη Σύνοδο Κορυφής της Λισαβόνας το 2000 και την Οδηγία 88/2003.

Η υπεροχή του σοσιαλισμού

Όμως, φίλες και φίλοι, δεν είναι μοιραίο να συνεχίσουμε να βουλιάζουμε στο σημερινό βάλτο της ανασφάλειας για το αύριο, της εκμετάλλευσης και της ανεργίας. Η ελπίδα βρίσκεται στο δρόμο της ανατροπής. Η διέξοδος για να ζήσουμε τη ζωή που μας αξίζει είναι ο σοσιαλισμός.

Στη Σοβιετική Ρωσία αποφασίστηκε η καθιέρωση του 8ωρου λίγες μέρες μετά τη νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης. Μόλις δέκα χρόνια μετά, το 1927, διακηρύχθηκε στη Σοβιετική Ένωση το πέρασμα στο 7ωρο, χωρίς καμιά άλλη μεταβολή. Ο ελεύθερος χρόνος αξιοποιήθηκε για το ανέβασμα του μορφωτικού και πολιτιστικού επιπέδου των εργαζομένων, την ψυχαγωγία, τον αθλητισμό, αλλά και για τη συμμετοχή των εργαζομένων στην άσκηση των καθηκόντων της εργατικής εξουσίας.

Σήμερα οι αντικειμενικές δυνατότητες που γεννά η εποχή της “ψηφιακής οικονομίας” και της 4ης βιομηχανικής επανάστασης είναι πολύ μεγαλύτερες. Στο σοσιαλισμό θα αξιοποιηθούν για να μειωθεί άμεσα ο εργάσιμος χρόνος και να ενισχυθεί το δημιουργικό περιεχόμενο κάθε εργασίας. Να αυξηθεί ο ελεύθερος χρόνος και να αναβαθμιστεί το μορφωτικό επίπεδο για να μπορούν όλοι οι εργαζόμενοι να συμμετέχουν ουσιαστικά στη λήψη και στον έλεγχο των αποφάσεων που αφορούν τη ζωή και το μέλλον τους».

 Δ.Τ.