Αν έχεις διαβάσει το Walden του Thoreau κι έχεις απορήσει με την επίμονη αναφορά του στις λίμνες, τότε πρέπει να πας στη λίμνη Ζηρού στη Φιλιππιάδα – 4 ώρες από την Αθήνα και 30 λεπτά από την Άρτα. Είναι ό,τι πιο κοντινό μπορώ να φανταστώ στις περιγραφές του ποιητή – αν όχι λίγο καλύτερο, λόγω της διαφοράς θερμοκρασίας από τον Καναδά.
Εγώ είχα την τύχη να βρεθώ εδώ τις πρώτες μέρες του Αυγούστου όταν στην Αθήνα είχε σαραντάρια κι ευθύς εξαρχής ένιωσα ότι βρήκα τη λύτρωση. Οι θερμοκρασίες ήταν ήπιες μέρα – νύχτα κι αν ένιωθες ότι ζεσταίνεσαι δεν είχες παρά να βουτήξεις στα γαλαζοπράσινα – σικ – νερά της λίμνης.
Ο στόχος μου αυτός του ταξιδιού ήταν διττός. Από τη μία είχα αγοράσει ένα φουσκωτό κανό – τι να κάνουμε για το φουσκωτό, οι καιροί είναι δύσκολοι – και έψαχνα το σωστό μέρος για να το εγκαινιάσω. Κι από την άλλη, αναζητούσα ένα ερημικό μέρος στη φύση, να κάτσω να διαλογιστώ να δω τι κάνω με τη ζωή μου. Ε, λοιπόν, στη λίμνη Ζηρού τα βρήκα και τα δύο.
Καλύτερο μέρος για κανό δεν θα μπορούσα να φανταστώ.
Αλήθεια υπάρχει καμία οργανωμένη σελίδα με όμορφες προτάσεις για κανό; Αν ναι, στείλτε link βρε παιδιά. Γιατί αυτό το μέρος θα το έβαζα ψηλά-ψηλά.
Γαλήνια νερά, καταπράσινες όχθες, κατάφυτες με λυγαριές που με το αστεροειδές φύλλο θα μπορούσαν να μπερδέψουν τους χασισοπότες και να τους δώσουν την εντύπωση ότι βρέθηκαν στον παράδεισο.
Που όντως μπορεί και να βρέθηκαν. Τόσο ισορροπημένο οικοσύστημα δεν έχω ξαναδεί. Συνάντησα ψάρια, χελώνα να κολυμπά, νερόφιδο τυλιγμένο σε κλαδί μες στο νερό περιμένοντας το πρώτο άτομο που θα κάνει το λάθος να κάτσει στην επιφάνεια του νερού να το αρπάξει. Τα βράδια οι βάτραχοι έκρωζαν σε δικιά τους συναυλία κι είδα ποντικάκι να πηδάει από βράχο σε βράχο σαν σε παραμύθι.
Κάβουρες μεγάλοι σαν την παλάμη μου βγαίναν στις ακτές, λιβελούλες κόκκινες, μπλε και πράσινες επιτηρούσαν το νερό, ενώ μια οικογένεια από πάπιες ζούσε στη μια άκρη της λίμνης. Για πουλιά δε ξέρω πολλά, αλλά μια στο τόσο τρόμαζα με το κανό κάποια παρέα μαύρα πουλιά που άραζαν στα δέντρα κοντά στη λίμνη κι ευθύς αμέσως μου έκαναν τη χάρη να βουτήξουν κάθετα και να κάνουν ένα εντυπωσιακό πέταγμα παράλληλα ίσα ίσα από πάνω από το νερό μέχρι να προσγειωθούν ασφαλή στο κέντρο της λίμνης ή να αράξουν σε κάποιο δέντρο απέναντι.
Αυτό όμως που με κάνει να τολμήσω να μιλήσω για ισορροπημένο οικοσύστημα είναι η απουσία των κουνουπιών. Πάντα σε τέτοια υδάτινα μέρη φοβάμαι τα σμήνη κουνουπιών που σηκώνονται όταν ο ήλιος δύσει – κι αυτή τη φορά το φοβόμουν έξτρα αφού είχα ξεχάσει το αντικουνουπικό μου. Κι όμως έφυγα χωρίς ένα τσίμπημα. Μπορεί ζουζούνια να βούιζαν πολλά, αλλά φαίνεται οι βάτραχοι κάναν καλά τη δουλειά τους – τσίμπημα ούτε ένα.
Για όσους τώρα δεν έχετε κανό, μη φοβάστε, το “Into the wild”, η μόνη επιχείρηση που λειτουργεί πάνω στη λίμνη, νοικιάζει κανό και SUP σε προσιτές τιμές, ενώ οργανώνει και πεζοπορίες και εκδρομές με mountain bike. Εγώ δεν χρησιμοποίησα τις υπηρεσίες τους, αλλά πήγα από περιέργεια να τους γνωρίσω και να τους πω ότι είναι τυχεροί που ζούνε στον παράδεισο.
Ο Λουκάς που ήταν εκεί μου έδωσε την εντύπωση αγαθού γίγαντα. Ξυρισμένο κεφάλι, μακρύ μούσι και γυμνασμένο σώμα, έδινε την εντύπωση μιας μίξης ζεν μοναχού και UFC μαχητή. Και παρότι με είχε δει με το δικό μου κανό και δεν ήμουν πελάτης δεν ξενέρωσε. Μου έδωσε όλες τις οδηγίες για να κάνω τον κύκλο της λίμνης και την επόμενη φορά που με πέτυχε στο νερό με έβγαλε και φωτογραφία για να μου τη δώσει.
Ο κύκλος της λίμνης με τα πόδια είναι κάτι που προτείνω στον καθένα να το κάνει – 3.800 μέτρα με μικρές υψομετρικές. Αν περπατάτε συχνά 45 λεπτά θα σας φτάσουν.
Αν δεν περπατάτε καθόλου, 1 ώρα και πάλι αρκεί.
Σχεδόν από όλα τα σημεία της διαδρομής έχετε οπτική επαφή με τη λίμνη, σκαλοπάτια και κουπαστές έχουν φτιαχτεί στους πιο απότομους βράχους, ένα κομμάτι περνάει μέσα από πευκόδασος τόσο πυκνό που το μονοπάτι στρωμένο με πούσια σε προκαλεί να το κάνεις ξυπόλυτος, ενώ το μόνο κομμάτι που η διαδρομή λίγο χάνεται είναι στο σημείο που περνάει μέσα από τις εγκαταστάσεις της παλιάς παιδόπολης της Φρειδερίκης και νυν κέντρο περιβαλλοντικής εκπαίδευσης Φιλιππιάδας, εξίσου παρατημένο αυτή τη στιγμή, λόγω κορονοϊού και έλλειψης χρηματοδότησης.
Το σημείο το ΚΠΕ είναι τόσο μαγικό που σχεδόν το οραματίστηκα με ζωή, με εργαστήρια περμακουλτούρας, ήπιων μορφών ενέργειας και βιοποικιλότητας να συμβαίνουν εδώ. Κι εγώ θα έκανα πρώτος αίτηση για να εργαστώ. Κάλεσα μάλιστα στο τηλέφωνο τους, μήπως μάθω από πρώτο χέρι τι συμβαίνει, αλλά λόγω Αυγούστου απάντηση δεν πήρα.
Στις προ covid εποχές, τέτοιες μέρες στη λίμνη διεξαγόταν το Zero Festival από το σύλλογο νέων Φιλιππιάδας με ποικίλα live και δράσεις, αλλά φέτος τα πράγματα ήταν ήρεμα. Μετά βίας περνούσαν 30-40 άτομα κάθε μέρα, το οποίο για το μέγεθος της λίμνης σημαίνει ότι πρακτικά μπορείς να είσαι τελείως μόνος σου αν το θες κι επιλέξεις τα σωστά σημεία. Ειδικά τα σημεία από την απέναντι πλευρά του δρόμου είναι προσβάσιμα μόνο με κανό ή από το μονοπάτι, όπως διαπίστωσα κι εγώ με τρόμο όταν ενώ ξαπόστενα εκεί, ένα παλικάρι με μπλούζα “Zero Lake Run” πέρασε τρέχοντας, πληροφορώντας με όχι μόνο ότι δεν είμαι μόνος, αλλά ότι υπάρχει και σχετικός αγώνας ανώμαλου δρόμου.
Το μόνο πράγμα που μου έκανε κακή εντύπωση στη λίμνη ήταν η υπερπληθώρα σκουπιδιών σε κάθε ακτή και κάθε καβάντζα – απόδειξη της αθλιότητας ημών των τουριστών. Από πλαστικά και το εθνικό μας αντικείμενο – το ποτηράκι του καφέ – άλλο τίποτα. Μέχρι και πάμπερς και μωρομάντηλα βρήκα. Ήρθε η Μπήλιω να κάνει μπάνιο με το παιδί, μας άφησε και τα σκατά του εδώ. Μην είσαι σαν τη Μπήλιω. Πάρε τα σκουπίδια σου φεύγοντας, όπως τα ΄φερες. Τον ίδιο χώρο πιάνουν.
Εγώ είχα λίγο έξτρα χώρο και χρόνο, οπότε πήρα και 5-6 σακούλες με σκουπίδια που μάζεψα από τους προηγούμενους. Ενώ αν οι “Aegean Rebreath” καθάριζαν και λίμνες θα τους καλούσα να κάνουν κι ένα πέρασμα από εδώ, να βάλουν ένα χεράκι.
Με το διαλογισμό τώρα, δεν τα πήγα και άσχημα, αφού το μέρος βοηθάει. Μόνο που ξυπνάς και αντικρίζεις αυτό το κατάφυτο μέρος, τα γαλήνια νερά κι η μυρωδιά από τη λυγαριά σου γεμίζει τα ρουθούνια, είναι διαλογιστικό από μόνο του. Και σαν άνθρωπος με πολλά προβλήματα που διαρκώς ζει στο κεφάλι του, πιστέψτε με, αυτό δεν είναι κάτι εύκολο να το πω. Κάθισα λοιπόν για διαλογισμό τόσο το πρωί, όσο το μεσημέρι, όσο και την ώρα που έδυε ο ήλιος κι ήταν μαγικά. Μια φορά ξύπνησα και μες στη νύχτα και μην έχοντας τι άλλο να κάνω, βγήκα και διαλογίστηκα κάτω από τα αστέρια, με ήχους από βατράχια και τον τυχαίο παφλασμό από κάτι που τάραζε τη λίμνη.
Τα προβλήματα της καρδιάς μου βέβαια δεν τα τακτοποίησα πλήρως, αν με
ρωτάτε, αλλά σίγουρα έκανα χώρο γι΄αυτό το μέρος στην καρδιά. Οι
αντικατοπτρισμοί των καταπράσινων λόφων στο νερό πάνω απ΄το κανό είναι
κάτι που δύσκολα θα ξεχάσω. Το φουσκωτό κανό μπορεί να μην έχει την
ταχύτητα και την στιβαρότητα του πλαστικού, αλλά δίνει τη δυνατότητα
ακόμα σε εμάς τους πληβείους, να το διπλώσουμε, να το βάλουμε στο
πορτ-μπαγκάζ και να ζήσουμε αυτή τη μοναδική εμπειρία στην εξοχή.
Κανό και διαλογισμός πάνε πολύ καλά μαζί, αφού μπορείς για λίγο να χαθείς, να σπρώξεις τις σκέψεις σου μακριά και να είσαι όλος εκεί. Η λίμνη Ζηρού συνδυάζει θεσπέσια και βουνό και νερό, ενώ κι αν ακόμα δεν έρχεστε αποκλειστικά γι΄αυτό, αλλά πηγαίνετε προς τα Γιάννενα ή τις όμορφες παραλίες του νομού Πρεβέζης, μπορείτε εύκολα να κάνετε μια παράκαμψη και να σταματήσετε για μια βουτιά ή λίγο κανό. Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Μόνο θυμηθείτε: τα σκουπίδια στον κάδο, όχι στη λίμνη!
Tip: Αν σας δοθεί η ευκαιρία και βρεθείτε στη λίμνη βράδυ με καθαρό ουρανό, τολμήστε να κάνετε μια βαρκάδα. Στην άπνοια η λίμνη λειτουργεί σαν καθρέφτης, αντικατοπτρίζοντας όλα τ΄αστέρια, κι η αίσθηση της βαρκάδας είναι στ΄αλήθεια σαν να κάνετε κουπί στον ουρανό. Θα με θυμηθείτε… ͧͨͩ
πηγή :neolaia.gr
0 Σχόλια