Γράφει ο Βασίλης  Ιωάννου

Είχα τη μεγάλη τιμή να γνωρίσω τη Φώφη Γεννηματά από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, από όταν υπηρετήσαμε για πρώτη φορά και οι δύο τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση.

Οι αγώνες μας για τη στήριξη του θεσμού και η τακτική μας συνεργασία σε θέματα αμοιβαίου ενδιαφέροντος ήταν η αφορμή να αναπτύξουμε στενή πολιτική σχέση.

Μετά την επανεκλογή μας το 2006, η ίδια μου ζήτησε να συμμετέχω στο ΔΣ της ΕΝΑΕ, στην οποία και ήταν πρόεδρος.

 Η επικοινωνία μας εκ των πραγμάτων έγινε πιο συχνή, με αποτέλεσμα να γνωριστούμε καλύτερα και να συνδεθούμε με μια ειλικρινή προσωπική και οικογενειακή φιλία.

Από τότε και για τα επόμενα χρόνια, η πολιτική και κομματική μας πορεία ήταν κοινή.

Ακόμη κι όταν η Φώφη αποχώρησε από την Αυτοδιοίκηση και μετακινήθηκε στην κεντρική πολιτική σκηνή, διατηρήσαμε τις πολιτικές μας σχέσεις, ανταλλάσσαμε απόψεις, κάναμε παρέα, οργανώσαμε εκδρομές..

Ήταν ένας ευχάριστος και ειλικρινής άνθρωπος, γι’ αυτό και παρέμεινε μια καλή φίλη, την οποία αγαπούσα, σεβόμουν και συμβουλευόμουν.

Αλλά και η ίδια κάθε φορά που το ζητούσα ήταν δίπλα μου, στηρίζοντας όλες τις πολιτικές μου επιλογές.

  Αγαπούσε ιδιαίτερα την Πρέβεζα και ήταν ενδεικτικό  το περιστατικό, ότι λίγες μόνο μέρες αφότου ανέλαβε Υφυπουργός Υγείας, επέλεξε να έλθει  την πόλη μας ως  εκπρόσωπος της Κυβέρνησης στις εορταστικές εκδηλώσεις της 28ης Οκτωβρίου.

Θυμάμαι ακόμη, πριν από λίγο καιρό, πόσο πρόθυμα αποδέχθηκε την πρόσκλησή μου να μου παραχωρήσει συνέντευξη στο radio prisma, παρ’ ότι εκείνη την περίοδο ήταν αυξημένες οι υποχρεώσεις της.. …  

Στην πολιτική της διαδρομή, ακόμη και τα άτυχα αποτελέσματα συνήθως τα αντιμετώπιζε με χιούμορ.

 Θυμάμαι όμως και δύο γεγονότα που την είχαν πραγματικά θυμώσει.

 Το πρώτο ήταν το 2007, όταν παραιτήθηκε από την Υπερνομαρχία για να θέσει υποψηφιότητα ως Βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, αλλά  με απόφαση του Αρείου Πάγου αποκλείστηκε από την εκλογική διαδικασία, λόγω “κωλύματος”.

Το δεύτερο ήταν το 2012, όταν στις εκλογές του Ιουνίου χάσαμε τις Βουλευτικές έδρες, που τις είχαμε κερδίσει και οι δυο μόλις πριν 1 μήνα, λόγω της τότε δραματικής μείωσης των ποσοστών του ΠΑΣΟΚ.

Στα 20 χρόνια κοινής κομματικής και πολιτικής μας πορείας, είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τη Φώφη από πολύ κοντά και να εκτιμήσω την προσωπικότητα, τον χαρακτήρα και το σπάνιο πολιτικό της ήθος.

Είχε μια πολιτική ευγένεια που πραγματικά σκλάβωνε και τους αντιπάλους της.

Θυμάμαι περιπτώσεις που ακόμη κι αν διαφωνούσε μαζί σου, διατηρούσε το χαμόγελο της και προσπαθούσε με επιχειρήματα να σε πείσει .

Κι αν πάλι δεν τα κατάφερνε, δε σου κρατούσε κακία, ούτε σε …«έβαζε απέναντι»…

Η Φώφη  Γεννηματά γνώριζε ότι κουβαλά στην πλάτη της μια βαριά πολιτική κληρονομιά, όμως είχε το δικό της όραμα.

 Ήξερε να βάζει πολιτικούς στόχους και να τους κατακτά.

Μόνιμη έγνοια της, η ενότητα και η διεύρυνση της Δημοκρατικής Παράταξής και μεγάλος της στόχος, η στήριξη και η ενδυνάμωση του ΕΣΥ.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι παρέλαβε ένα καθημαγμένο και απαξιωμένο κόμμα και κατάφερε να διπλασιάσει τα ποσοστά του και να το θέσει στο κέντρο των πολιτικών εξελίξεων.

Έδωσε πολλές νικηφόρες μάχες και μέσα απ’ αυτές κέρδισε τη γενική εκτίμηση για το ήθος και την πολιτική της ευπρέπεια. 

Ήταν μια πραγματική αγωνίστρια της ζωής, δυναμική αλλά και συνάμα ευαίσθητη γυναίκα.

Γνώρισα από κοντά πόσο στοργική μητέρα και σύζυγος ήταν, που κατάφερνε πάντα να βρίσκει χρόνο για τα παιδιά της.

Ήταν ένας ξεχωριστός άνθρωπος, που ήξερε να εκτιμά, να σέβεται και να στηρίζει  απλόχερα τους φίλους και συνεργάτες της.

Γνωρίζαμε από το 2008 ότι αντιμετώπιζε πρόβλημα με την υγεία της και πάλευε με τον καρκίνο. 

Δεν ήθελε όμως ποτέ, ακόμη και σε μας τους φίλους και συνοδοιπόρους της, να αφήσει την αρρώστια να καθορίσει τις σχέσεις μας.

Γι’ αυτό και μας άφηνε με την εντύπωση ότι είχε ξεπεράσει οριστικά το σοβαρό πρόβλημα  της υγείας.

Η ξαφνική είδηση για την εισαγωγή της στο νοσοκομείο και ο απροσδόκητος θάνατός της, ήταν για όλους μας “κεραυνός εν αιθρία”…

Προσωπικά  συγκλονίστηκα, όπως άλλωστε και όλοι οι Έλληνες..

Ακόμη και σήμερα κανείς δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την ιδέα ότι η Φώφη Γεννηματά δεν είναι πια μαζί μας.

Μπορεί να έχασε την τελευταία -άνιση- μάχη της με τον καρκίνο, όπως όμως διαπιστώσαμε τις τελευταίες μέρες, κατάφερε να αναδειχθεί σε σύμβολο θέλησης και επιμονής και να διδάξει τι θα πει γενναιότητα και αξιοπρέπεια.

Μακάρι οι διεκδικητές της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ, τις παρακαταθήκες της  Φώφης να μην τις αναλώσουν σε μια αντιπαράθεση μηχανισμών, αλλά αυτές να αποτελέσουν έμπνευση για ενότητα και διεύρυνση της μεγάλης Δημοκρατικής Παράταξης.

Καλό ταξίδι Φώφη μου…

Θα σε θυμόμαστε πάντα με αγάπη…